29/9/14

Θα κλείσω τα μάτια ..........






ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΦΑΡΜΑΚΩΣ Η ΜΙΖΕΡΙΑ
ΚΟΜΜΑΤΙΑΣΕ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
ΔΕΝ ΗΡΘΑΝΕ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ
ΚΑΙ ΕΓΙΝ Η ΖΩΗ ΤΟΣΟ ΒΑΡΙΑ

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, Θ ΑΠΛΩΣΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ
ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ
ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΕ ΒΓΑΛΕΙ

ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ
ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΞΥΛΙΝΗ ΣΚΕΠΗ
ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ
ΤΗ ΝΙΩΘΩ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΤΡΟΠΗ

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, Θ ΑΠΛΩΣΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ
ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ ΚΙ ΕΓΩ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ
ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΜΕ ΒΓΑΛΕΙ

ΜΟΥΣΙΚΗ...ΣΤΙΧΟΙ...ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ....ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ...ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΝΕΖΗΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ....ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Β ΦΩΝΗ....ΧΑΡΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

( ΑΠΟ 45ΑΡΙ ΤΟΥ 1967 )....

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ...Η ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ....
Η ΜΑΝΑ ΓΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ ΟΧΙ 6 ΑΛΛΑ 26 ΔΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ....3 ΔΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΖΟΥΝ ΜΕ 1 ΔΟΛΛΑΡΙΟ ΤΗ ΜΕΡΑ...ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΡΑ....100 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΛΟΥΤΟ ΓΙΑ 3 ΔΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ....ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΑ....


                          


 ΥΓ. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΕ 15 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ....ΚΡΙΘΗΚΕ < ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ >....ΞΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΜΕ < ΣΩΣΤΟ > ΣΤΙΧΟ ΤΟ 1971...ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΘΗΛΥΚΟΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ( ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ )......




29/6/14

η χοντρομπαλού



ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ & ΔΕΣΠΩ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΟΥ



Γι αυτό μια νύχτα σκοτεινή θ' ανέβω στην Καισαριανή με κουρασμένα βήματα να κλάψω για τα θύματα  στ' αραχνιασμένα μνήματα ......!!!!

                                 Δ Ε Ο Σ...

Ολη η πονεμένη ιστορία αυτού του τόπου με το λόγο μεγάλου ΓΚΑΤΣΟΥ  περνάει απ' το μυαλό ....
Παραμερίζω ταπεινά στους δημιουργούς αυτού του  ΥΜΝΟΥ




               




30/4/14

Ο Ποιητής της Ρωμιοσύνης

Γιάννης Ρίτσος (1909-1990) 




Τεράστιο  και  πολὺ σημαντικό  ειναι τὸ έργο του μεγάλου μας ποιητή  Γιάννη Ρίτσου.Θεωρείται ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικης ποίησης.

Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.
Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού.




Για να ανταπεξέλθει στις βιοτικὲς ανάγκες εργάσθηκε ως χορευτὴςβ  σε  επιθεωρησιακὸ μπαλέτο (1930) αφού φοίτησε στη  σχολὴ Μοριάνοφ.Επίσης, ο Ρίτσος ασχολήθηκε ερασιτεχνικὰ με τη ζωγραφικὴ και τη μουσική.

Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στον «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι τον θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου». 



                                          Τον Μάιο του 1936, η αιματηρὴ καταστολὴ της διαδήλωσης των απεργών                         
                                          καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, του εμπνέει τον Επιτάφιο, αυτὸ το μοιρολόι
                                           της μάνας μπροστὰ στο σώμα του σκοτωμένου γιού της, που μετατρέπεται                                                                 σε  κοινωνικὴ διαμαρτυρία και εξέγερση. 


                                         


 Έλαβε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά.
Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλιά (Φαλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη).



Το 1956,  τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας απὸ 75 Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και νομπελίστες, το οποίο δεν πήρε διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ). 
Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.





Διακρίθηκε όμως και μὲ πολλὰ ξένα βραβεία. «Μέγα διεθνὲς βραβείο ποίησης» (Βέλγιο, 1972), διεθνὲς βραβείο «Γκεόργκι Δημητρώφ». (Βουλγαρία, 1975), μέγα βραβείο ποίησης «Αλφρὲ ντὲ Βινύ» (Γαλλία, 1975), διεθνὲς βραβείο «Αίτνα-Ταορμίνα» (Ιταλία, 1976), «βραβείο Λένιν για την ειρήνη» (ΕΣΣΔ, 1977), διεθνὲς βραβειο «Μποντέλο» (1978).







                                    





6/3/14

"Γεννήθηκα Ελληνίδα"

Μελίνα Μερκούρη






Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Ήταν  εγγονή του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη και κόρη του βουλευτή και υπουργού Σταμάτη Μερκούρη.

Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές, μεταξύ άλλων, τη Δέσπω Διαμαντίδου, την Αλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Αλέξη Δαμιανό κ.ά.
Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια  με το έργο του Αλέξη Σολομού "Το μονοπάτι της Λευτεριάς" 
 Σταθμός  στην καριέρα της  ήταν ο ρόλο της Μπλάνς από το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λεωφορείον ο Πόθος» το 1949 για την  παράσταση  γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι "Χάρτινο το Φεγγαράκι".



Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) ,



Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια", που στην ταινία είχε τον τίτλο "Στέλλα" (1955). Η ταινία αυτή ήταν η μόνη που έκανε η Μελίνα Μερκούρη με ελληνική παραγωγή (Καραγιάννης Καρατζόπουλος).



Παράλληλα είχε σπουδαία πορεία στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της, πέρα από soundtrack ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία), Μίκη ΘεοδωράκηΣταύρο ΞαρχάκοΓιάννη ΜαρκόπουλοΒασίλη Τσιτσάνη αλλά και κορυφαία ερμηνεία μουσικών έργων των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ.
 Επίσης έγραψε και ένα βιογραφικό βιβλίο με τίτλο "Γεννήθηκα Ελληνίδα", του οποίου τα έσοδα από τις πωλήσεις διατέθηκαν για τον αντιδικτατορικό αγώνα.




  Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία.




Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.


Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. 
Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά.


Πηγή :wikipedia


               Ο Κυρ- Αντώνης

Συλλεκτικό Μελίνα & Μάνος



2/3/14

Marlon Brando





Ο Μάρλον Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα (Santa Ana) της Καλιφόρνιας. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.

                                                      Ο Ατίθασος  (The Wild One1953)

Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και ατίθασος ως μαθητής, ο Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors' Studio, που διηύθυναν ο Λη Στράσμπεργκ (Lee Strasberg) και η Στέλλα Άντλερ (Stella Adler).

Λεωφορείον ο Πόθος  (A Streetcar Named Desire, 1951

Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη μαμά (I Remember Mama), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.
Το 1950 ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ ΤσίνεμανΤο κορμί μου σου ανήκει (The Men).


                                                         Βίβα Ζαπάτα   (Viva Zapata!1952)

Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) και Ιούλιος Καίσαρ (Julius Caesar, 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).


                                          Αποκάλυψη  Τώρα (Apocalypse Now1979)
    
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979). Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ αλλά στην θέση του έστειλε μια ινδιάνα με την παραδοσιακή φορεσιά της φυλής της. 





                                                        Ο Νονός  (The Godfather1972)

 Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν το Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.


                                  Το  Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris1972)     

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες Μια σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989, υποψ. για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου), Ο αρχάριος (The Freshman, 1990) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995).
Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. 




Πηγή: wikipedia


5/2/14

«Έφυγε» η Τζένη Βάνου



                           



Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1939 στην Αθήνα. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ευγενία Βραχνού  το οποίο και άλλαξε για να μην την αναγνωρίσει ο πατέρας της, καθώς ήταν κάθετος στην απόφασή της να ασχοληθεί με το τραγούδι.
Αρχικά σκόπευε να σπουδάσει στη Φυσικομαθηματική Σχολή, αλλά μετά τη γνωριμία της με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, τον οποίο θεωρούσε μέντορά της, έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό ίδρυμα Ραδιοφωνίας . Ξεκίνησε την καριέρα της το 1959, ως τραγουδίστρια ελαφράς ορχήστρας, στον ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ.








                                                      


 Τραγούδησε πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το 1964, όπου με το τραγούδι του Πλέσσα «Τώρα» πήρε το Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Ελαφράς  Μουσικής  της Θεσσαλονίκης. Σύντομα καθιερώθηκε ως τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού και ερμήνευσε ντουέτα κυρίως με τον  Γιάννη  Βογιατζή. Στα τέλη του 1970 κυριάρχησε στο λαϊκό τραγούδι και το 1982 συναντά τον  Τόλη βοσκόπουλο, ο οποίος της κλείνει συμβόλαιο στην Columbia όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας λαϊκά.


                                       

                                                              


 Υπήρξε βασική ερμηνεύτρια και «μούσα» πολλών συνθετών. Ερμήνευσε τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, του Μίκη Θεοδωράκη , του Γιώργου Μουζάκη, του Κώστα Γιαννίδη , του  Ζάκ Ιακωβίδη, του Αττίκ, του  Αλέκου  Χρυσοβέργη, του  Τάκη Μουσαφίρη κ.ά.




Για τη δουλειά της βραβεύτηκε στην Ισπανία, την Πολωνία και την πρώην Σοβιετική Ένωση .
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της βρισκόταν μακριά από τη δισκογραφία. Τον Αύγουστο του 2013 έκανε επέμβαση στον λαιμό για να της αφαιρεθεί ένας όγκος. Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι τις αρχές του 2014 όταν ένιωσε ξαφνικά πόνους στη μέση. Οι εξετάσεις που ακολούθησαν στο νοσοκομείο έδειξαν πως ο καρκίνος είχε κάνει μεταστάσεις σε όλο της το σώμα, με ραγδαίους ρυθμούς. Στις 5 Φεβρουαρίου 2014 άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Μεταξά, στον Πειραιά, όπου νοσηλευόταν.