Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)

Τεράστιο και πολὺ σημαντικό ειναι τὸ έργο του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου.Θεωρείται ένας από τους καλύτερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικης ποίησης.

Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα και μελέτες. Πολλές μεταφράσεις, χρονογραφήματα και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν το έργο του.
Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη «Διάπλαση των Παίδων». Συνεισέφερε επίσης ποιήματα στο φιλολογικό παράρτημα της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας» του Πυρσού.

Για να ανταπεξέλθει στις βιοτικὲς ανάγκες εργάσθηκε ως χορευτὴςβ σε επιθεωρησιακὸ μπαλέτο (1930) αφού φοίτησε στη σχολὴ Μοριάνοφ.Επίσης, ο Ρίτσος ασχολήθηκε ερασιτεχνικὰ με τη ζωγραφικὴ και τη μουσική.

Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Τρακτέρ», ενώ ξεκίνησε να δημοσιεύει στον «Ριζοσπάστη» τη στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Την ίδια χρονιά γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι τον θάνατό του. Το 1935 κυκλοφορούν οι «Πυραμίδες», το 1936 ο «Επιτάφιος» και το 1937 «Το τραγούδι της αδελφής μου».

Τον Μάιο του 1936, η αιματηρὴ καταστολὴ της διαδήλωσης των απεργών
καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, του εμπνέει τον Επιτάφιο, αυτὸ το μοιρολόι
της μάνας μπροστὰ στο σώμα του σκοτωμένου γιού της, που μετατρέπεται σε  κοινωνικὴ διαμαρτυρία και εξέγερση.



Έλαβε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά.
Το 1954 παντρεύεται με την παιδίατρο Γαρυφαλιά (Φαλίτσα) Γεωργιάδη κι ένα χρόνο αργότερα γεννιέται η -μοναδική- κόρη τους Ελευθερία (Έρη).

Το 1956, τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας απὸ 75 Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και νομπελίστες, το οποίο δεν πήρε διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ).
Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.

Διακρίθηκε όμως και μὲ πολλὰ ξένα βραβεία. «Μέγα διεθνὲς βραβείο ποίησης» (Βέλγιο, 1972), διεθνὲς βραβείο «Γκεόργκι Δημητρώφ». (Βουλγαρία, 1975), μέγα βραβείο ποίησης «Αλφρὲ ντὲ Βινύ» (Γαλλία, 1975), διεθνὲς βραβείο «Αίτνα-Ταορμίνα» (Ιταλία, 1976), «βραβείο Λένιν για την ειρήνη» (ΕΣΣΔ, 1977), διεθνὲς βραβειο «Μποντέλο» (1978).